Ik stop met stoppen!
Stoppen met roken is de ultieme zelfbevrediging. Je kan het zo vaak doen als je wil en het levert een enorm fijn en voldaan gevoel op. Net als met alles is het wel jammer dat het effect minder wordt naarmate je het vaker doet, en het is vooral erg zonde als je er ook weer mee ophoudt. Daarom heb ik mezelf voorgenomen om te stoppen met stoppen. Ik doe het niet meer. Ik ben er klaar mee. Als ik iedere keer na het stoppen toch weer begin, heeft dat op den duur geen enkele zin. Sterker nog; het zorgt er alleen voor dat ik daarna meer ga roken en er minder vertrouwen in krijg dat definitief stoppen ooit nog gaat lukken. Niet alleen ik, trouwens. Mijn omgeving al net zo.
En terecht. Want waarom zou het dit keer anders zijn? Immers, het is poging ‘zoveel’. Het ligt meer in de lijn der verwachtingen dat ook deze roemloos strandt in de categorie ‘fail’ dan dat hij eindelijk doorgaat naar het bakje ‘succesvol’. Over quick-wins gesproken; de enige manier om snel resultaat uit stoppen met roken te krijgen, is door weer te beginnen. Het resultaat is dan wel teleurstellend, maar niettemin een resultaat. Een zichtbaar en concreet resultaat. Blijvend stoppen levert een stuk minder snel en concreet resultaten op. Oké, het levert geld op, het scheelt enorm in gezondheid, conditie, al die prachtige dingen die niet-roken oplevert. Maar het gaat nog járen duren voor je echt kunt vaststellen of je succesvol bent gestopt met roken of niet. Je zult de rest van je leven niet meer moeten roken, om deze poging succesvol te maken. Dat duurt nog wel een tijdje. Laat stoppen met roken daarom gewoon geen doel op zich zijn. Het gaat niet om de poging. Het gaat gewoon om het vanaf nu leven zonder roken.
Ik doe hierna geen poging meer. Ik stop ermee. Ik doe het nu gewoon, en ditmaal voor het laatst. Ik stop met roken. Ik hou er gewoon mee op. Daar kun je groots en meeslepend over doen, of gewoon de volgende sigaret niet meer aansteken. Besluiten dat er eentje op een gegeven moment de laatste is, en het daarbij houden. Ik voel me daar prima bij. Roken en ik horen ook niet langer meer bij elkaar. Een beetje net als Enzo Knol en Dee. We maken elkaar niet meer gelukkig. We kunnen elkaar niet meer geven wat we nodig hebben. Ik heb ook grotere doelen in dit leven dan mijn longen volzuigen met kankerverwekkende troep en de hele dag nicotine op de receptoren in mijn hersenen te plakken. Ik wil meer zijn dan een roker. Ik wil een goede vader zijn die een goed voorbeeld voor zijn kinderen is. Zo goed mogelijk althans. Ik wil fit en sportief (vul elk willekeurig koppelwerkwoord in). Ik wil die conditie en dat lichaam terug waarmee ik lachend een marathon en trailruns kon lopen. Sterker nog; over een jaar wil ik aan een halve triatlon meedoen. Zwemmend, fietsend en lopend, niet hoestend, proestend en rochelend. Okee, atletisch blijf je niet je hele leven. Ergens houdt dat ook op. Ik kan nog een hele tijd mooie prestaties neerzetten maar ik snap ook dat je geen sportman kunt blijven tot je 85e. Maar een sporter die niet rookt voelt zich tegen die tijd hoogstwaarschijnlijk een stuk gezonder, dan een roker die niet sport. Die voelt zich al 85 op de helft daarvan. Waar ik nu ben dus…
Een voorbeeld word je niet vanzelf. Daarvoor moet je dingen doen waar anderen van kunnen leren en tegenop kijken. Dingen die inspireren. Gek genoeg wordt stoppen met roken als iets heel knaps beschouwd. Voorbeeldwaardig. De verslaving het hoofd bieden, sterk genoeg zijn om de verleiding te weerstaan; het lukt maar weinigen en velen falen. Roken mag dan een miljardenindustrie zijn, ook van stoppen-met-roken worden een heleboel mensen rijk. Media, coaches, nicotinepleisters, e-sigaretten, e-liquids, Stoptober-apps, medicijnen… hele bedrijfstakken staan met open armen klaar om je voor honderden euro’s een tijdje rookvrij te houden. Een tijdje ja… want ergens sluipt de klad erin en op een onbewaakt moment steek je alsnog een sigaret op en begint het hele verhaal weer van voren af aan. Katsjing!
Conclusie; stoppen met roken is zwaar overgewaardeerd. En dan bedoel ik ook echt ZWAAR. Stoppen met roken is een industrie op zich, die erbij gebaat is dat je het een tijdje probeert en daarna de mist ingaat. En het weer opnieuw probeert. De succesverhalen gaan altijd over stoppen. Niet over gestopt zijn en daarna niet meer roken. Want dat is saai. Ik schrijf mijn eigen succesverhaal wel. En dat gaat, zoals je al had verwacht, niet over stoppen met roken. Dat heb ik namelijk al achter de rug. Drie dagen geleden, om precies te zijn. Toen ben ik gestopt. En nu rook ik niet meer. En ik stop niet meer. Want ik ben ook gestopt met stoppen. En hoewel ik me wel enigszins bewust van zo’n overgang ben en de risico’s die loeren, ga ik me vooral richten op het vervolg.
Maar eerst op een beloning. Want daar draait elke vorm van bevrediging toch om. Ik vind dat ik mezelf de komende drie maanden een aantal keren moet belonen, als reminder dat ik zo goed bezig ben. Een beetje hypocriet, als je bedenkt dat ik stoppen met roken overrated vind bla bla bla. Maar ik ben ook maar een mens, en ik geloof heilig in het aloude opvoedkundige principe dat je goed/gewenst gedrag moet belonen om het blijvend te veranderen. Als communicatieadviseur wist ik al lang hoe moeilijk gedrag te veranderen is, dus plak die twee wetenschappen op elkaar en hoppa, daar is hij: de waarheid. Dus elke cent die ik dagelijks in een nieuw pakje sigaretten gestopt zou hebben, gaat de eerste drie maanden rechtstreeks naar mooie dingen, die mij een blije stopper of een gelukkige niet-roker maken. Te beginnen met Oorsprong van Dan Brown vandaag, een etentje met m’n luf komende vrijdag en liefst de nieuwe smartwatch van Samsung komende maand, maar ik vrees dat ik mezelf nu een heel klein beetje te rijk aan het rekenen ben. Zóveel rookte ik nou ook weer niet.
Tot slot, de transitie van roker naar niet-roker blijft een grillig proces dat niet in een paar goed bedoelde zelfmotiverende woorden te vatten is. Vandaag staat mijn pet zus, morgen staat ie zo. Alles welbeschouwd maak ik een retegoeie kans om de rest van mijn leven rookvrij en dus ook stopvrij te houden. En in plaats daarvan twee trotse kinderen te hebben, een aantal flinke sportieve uitdagingen aan te kunnen gaan, bakken geld over te houden (in elk geval minstens € 200 per maand, en dat is niet niks), en ga zo maar door. Want ik ben me van een heleboel dingen bewust die het stoppen waard maken, van een heleboel valkuilen die het stoppen ondermijnen en vooral van die paar dingen die het allemaal alsnog om zeep kunnen helpen, zelfs al rook je al tig jaar niet meer en ben je al lang niet meer op je hoede. Ik laat het stoppen achter me en begin nu aan mijn nieuwste uitdaging; de rest van mijn leven. Zonder de beperkingen van het roken, zonder de druk van het stoppen, dus kom maar op met die mogelijkheden.
Ik heb er zin in!